Drętwienie prawej ręki i podejrzenie zespołu cieśni nadgarstka – odpowiada Lek. Tomasz Solecki. Operacja cieśni nadgarstka a drętwienie ręki – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk. Bolesność po operacji cieśni nadgarstka u 25-letniej osoby – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski. Leczenie zespołu cieśni nadgarstka może mieć charakter zachowawczy lub operacyjny. W pierwszym przypadku polega na usunięciu czynników odpowiedzialnych za powstanie neuropatii. Ważną rolę odgrywa farmakoterapia – przyjmowanie witaminy B6, leków o działaniu przeciwzapalnym, a niekiedy wykonywanie iniekcji kortykosteroidami Operacja cieśni nadgarstka refundowana jest przez NFZ. Kwalifikacją do zabiegu jest konsultacja neurochirurgiczna. Oczywiście, pacjent musi posiadać aktualne ubezpieczenie zdrowotne. NFZ wymaga, aby czas hospitalizacji nie był krótszy niż 3 dni. Wolne terminy i czas oczekiwania w placówkach Funduszu, w których jest Operacje zespołu Operacja cieśni nadgarstka jest często konieczna dla osób, które wykonują powtarzające się ruchy ręką, na przykład pracujące przy komputerze lub wykonywujące precyzyjne czynności. Ta dolegliwość, zwana również zespołem cieśni nadgarstka, może powodować ból, mrowienie, osłabienie siły chwytu, a nawet utratę funkcji dłoni. Flosmed. Poznań , ul. Barwicka 14a. 9,8 / 10 • Znakomita • 5194 opinii. Operacje i leczenie ręki / łokcia / nadgarstka od 7000 zł. Operacja choroby Dupuytrena od 4000 zł. Operacja cieśni nadgarstka od 3000 zł. Leczenie operacyjne zespołu Guyona od 3000 zł. Konsultacja ortopedyczna 300 zł. OPERACJA CIEŚNI NADGARSTKA. Po przeprowadzonej operacji cieśni nadgarstka następuję unieruchomienie chorej ręki w ortezie lub opatrunku gipsowym. Ręka należy oszczędzać przez około miesiąc po wykonaniu operacji cieśni. Objawy ustępują czasami dopiero po kilku miesiącach, ponieważ nerw musi się zregenerować. erfaRWR. Czym jest zespół cieśni nadgarstka?Chociaż pierwsze opisy objawów chorobowych spotyka się w literaturze medycznej na początku ubiegłego stulecia to po raz pierwszy termin “carpal tunnel syndrome” był użyty w 1939 roku. Opis tej patologii podał dr George S. Phalen ze znanego szpitala Cleveland Clinic na podstawie obserwacji licznej grupy pacjentów w latach 50 i 60-tych. Od lat 90-tych zespół ten jest coraz bardziej znany w społeczeństwie głównie z powodu coraz większej liczby osób wykonujących pracę z narażeniem nadgarstka. Statystycznie zespół cieśni kanału nadgarstka jest jedną z najczęściej spotykanych tzw. neuropatii obwodowych. Zachorowalność szacuje się na ok. 100 przypadków na 100 000 mieszkańców. Dotyka głównie kobiet po 50. roku życia wykonujących prace biurowe lub odnosi się do ręki dominującej, choć w 60% ma przebieg obustronny. Neuropatia ta jest spowodowana zwiększonym ciśnieniem w kanale nadgarstka wynoszącym ponad 30 mm Hg (milimetrów słupa rtęci). Wraz ze wzrostem ciśnienia dochodzi do zmniejszenia przepływu krwi w naczyniach włosowatych nerwu pośrodkowego. Skutkiem tego może być zaburzenie jego prawidłowego odżywienia, wystąpienie dolegliwości bólowych lub parestezji czyli zaburzeń czucia. W pierwszym etapie, gdy objawy nie są stałe i zbyt uciążliwe, pacjenci nie zgłaszają się do specjalisty w celu dokładniejszej diagnozy. Przy dłuższym, przetrwałym, utrzymującym się zwiększonym ciśnieniu w obrębie kanału nadgarstka dochodzi do zmian morfologicznych w strukturze nerwu, a dokładniej jego demielinizacji lub zwyrodnienia aksonalnego czyli dotyczącego uszkodzenia zakończenia nerwowego. Gdy ciśnienie przekroczy 30 mm Hg u pacjentów pojawiają się łagodne objawy. Po przekroczeniu wartości ciśnienia 40–50 mm Hg w kanale nadgarstka dolegliwości stają się bardzo dokuczliwe i są oceniane przez pacjentów jako mocne lub umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstka jest jedną z klasycznych jednostek chorobowych określanych jako konflikt nerwu z otaczającymi go strukturami anatomicznymi. Nerwem uszkodzonym z powodu konfliktu z własnym otoczeniem jest nerw pośrodkowy (nervus medianus) na poziomie nadgarstka, a zjawisko zmniejszenia wolnego miejsca dla tego nerwu nazywa się ciasnotą kanału nadgarstka. Nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka odpowiada za czucie, potliwość, grę naczyniową (możliwość adaptacji do zimna) kciuka oraz palców wskazującego i zespołu cieśni nadgarstkaPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia cieśni, zespół kanału nadgarstka, zespół cieśni kanału nadgarstka (ZCKN). Są to określenia tej samej przypadłości – najczęściej występującej dolegliwości uciskowej (kompresyjnej) kończyny górnej. Przyczyną jest ucisk nerwu pośrodkowego na poziomie nadgarstka. Powoduje nasilające się dolegliwości bólowe palców, kciuka, dłoniowej oraz grzbietowej części ręki. Często też mrowienie i drętwienie. Dolegliwości potrafią chorego budzić w nocy. Z czasem może dojść do upośledzenia siły ręki. Chorzy niezamierzenie upuszczają przedmioty, pojawiają się też trudności w wykonywaniu drobnych czynności manualnychUwarunkowania anatomiczne i biomechaniczne – czyli dlaczego nadgarstek chorujeZespół cieśni nadgarstka jest najczęstszą neuropatią uciskową kończyny górnej (CTS – ang. carpal tunnel syndrom). Kanał nadgarstka to wąska przestrzeń zawarta pomiędzy kośćmi nadgarstka a więzadłem poprzecznym dłoniowym zwanym inaczej troczkiem zginaczy. Wewnątrz kanału nadgarstka leżą ścięgna mięśni zginaczy powierzchownych i głębokich wszystkich palców, ścięgno mięśnia zginacza długiego kciuka oraz nerw pośrodkowy. Wszelkie niekorzystne sytuacje związane ze wzrostem ciasnoty w kanale nadgarstka prowadzą do ucisku i niedokrwienia nerwu pośrodkowego. W konsekwencji prowadzi do uszkodzenia nerwu i zaniku unerwianych przez niego cieśni nadgarstka występuje nieco częściej u kobiet niż u mężczyzn i niestety zdarza się w coraz młodszych grupach wiekowych. Związane jest to z rozwojem cywilizacji i nagminnym wykorzystywaniem do pracy i nie tylko wszelkiego rodzaju urządzeń multimedialnych jak: komputery, tablety, objawów choroby jest najczęściej obrzęk zapalny nerwu lub tkanek otaczających oraz zwyrodnieniowe lub pourazowe zmniejszenie ograniczonej przestrzeni kanału nadgarstka. Początkowy ucisk na włókna nerwu pośrodkowego doprowadza do zaburzenia ich odżywiania, co wywołuje wtórny obrzęk i nasila dolegliwości. Do objawów klinicznych zespołu należy: mrowienie w nadgarstku i w okolicy kciuka, palca wskazującego i środkowego oraz połowy palca serdecznego; zanik mięśni kłębu. Objawy wynikają z bezpośredniej kompresji nerwu pośrodkowego w obrębie kanału nadgarstka. Najczęstszymi przyczynami ucisku nerwu, odpowiedzialnymi za występowanie tego zespołu, są przerastanie troczka ścięgien mięśni zginaczy nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kości nadgarstka oraz obrzęk pochewek ścięgien znajdujących się w kanale nadgarstka. W niektórych przypadkach kompresja włókien nerwowych, tworzących nerw pośrodkowy powyżej nadgarstka może imitować ZCKN. W praktyce spotyka się to najczęściej u pacjentów z radikulopatiami korzeni szyjnych, uszkodzeniami splotu barkowego oraz np. w przebiegu cukrzycy lub mocznicy. Nerw pośrodkowy utworzony jest z korzeni od C5 do Th1. W swoim przebiegu na przedramieniu może wymieniać się przez anastomozy włóknami nerwowymi z nerwem łokciowym. Zmienia to obraz kliniczny ZCKN. Najczęściej spotykana jest anastomoza Martina-Grubera, stwierdzana u 17% osób spośród ogólnej populacji. W klasycznym zespole ból i zaburzenia czucia obejmują część promieniową dłoni. Ból najczęściej promieniuje do palca drugiego i kłębu kciuka. Nie stwierdza się zaburzeń czucia powierzchownego na grzbietowej powierzchni dłoni i palców I, II, III (poza 1/3 dalszą częścią palców). Najczęściej niedowładem są objęte mięśnie odwodziciel krótki kciuka i przeciwstawiacz kciuka. W długo trwających ZCKN pojawiają się zaniki w obrębie łokciowej części kłębu “double crush”Włókno nerwowe pierwotnie uszkodzone w obrębie korzenia nerwowego jest bardziej wrażliwe na wtórne uszkodzenia w odcinku dalszym .W literaturze pierwsze opisy zespołu double crush dotyczyły pacjentów z objawami cieśni, u których nie znaleziono miejscowych przyczyn kompresji nerwu pośrodkowego, stwierdzano natomiast radikulopatię korzenia C6 i C7 .Włókna nerwowe tworzące nerw pośrodkowy mogą być także uszkodzone w obrębie splotu barkowego. W zespołach górnego otworu klatki piersiowej (tzn. w zespole mięśni pochyłych, zespole żebrowo-obojczykowym i zespole ścięgna mięśnia piersiowego mniejszego) stwierdza się częściej objawy uwięźnięcia nerwu pośrodkowego o charakterze zespołu cieśni. Mechanizm bezpośredni dysfunkcji włókna nerwowego nie jest poznany ostatecznie. Jedna z teorii doszukuje się przyczyn zjawiska w zaburzeniach metabolizmu neuronu wywołanych zaburzonym transportem wewnątrz przypadków ma charakter idiopatyczny. Rzadko wiąże się ten zespół z przebytym urazem, ciążą, szpiczakiem mnogim, amyloidozą, RZS, akromegalią, mukopolisacharydozą czy nadczynnością tarczycy. Czynnik genetyczny jak się wydaje ma podstawowe znaczenie w predyspozycji do pojawienia się zespołu cieśni jako powikłanie urazu spotyka się u chorych ze złamaniem kości szczególnie złamaniem Colles’a. Również pewne znaczenie może mieć przebyte złamanie w obrębie samego nadgarstka, przebiegające z przemieszczeniem kości. Przebyte krwawienie okołostawowe np. w hemofilii. Jako odległe zejście nieprawidłowego gojenia po różnych złamaniach w tej czynniki o charakterze internistycznym to zmiany reumatoidalne powodujące zawężenie światła kanału nadgarstka (analogicznie jak stenoza w obrębie kanału kręgowego), reakcje obrzękowe tenosynowium w przebiegu hipethyreoizmu, hiperostoza kości w sąsiedztwie kanału nadgarstka w przebiegu akromegalii. Otyłość również zwiększa ryzyko wystąpienia zespołu cieśni i tak przy BMI >29 jest ono większe 2,5 razy w porównaniu do grupy kontrolnej z BMI < przyczyna są guzy w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego lub wchodzące inną droga do światła kanału nadgarstka: najczęściej tzw. ganglion lub tłuszczak i zazwyczaj poniżej 1% wszystkich operowanych cieśni nadgarstka PRZYCZYNYIstnieje wiele przyczyn zespołu cieśni kanału nadgarstka. Umownie można je podzielić na :anatomiczne (wady kostno-rozwojowe nadgarstka, gangliony, tłuszczaki, wrodzone zawężenia kanału nadgarstka)przyczyny chorobowe ogólnoustrojowe (stany zapalne w przebiegu chorób reumatologicznych – SLE, RZS, neuropatie w przebiegu cukrzycy, alkoholizmu, akromegalii, boreliozy, stany nadmiernej ciasnoty wewnątrzkanałowej w przebiegu chorób tarczycy, otyłości, amyloidozy, hemofilii)nabyte – to powtarzalne wielokrotnie ruchy dłonią prowadzące do napięcia jej mięśni (praca przy komputerze, ćwiczenia fizyczne obciążające nadgarstki, praca przy urządzeniach generujących wibracje)urazy i zabiegi operacyjne w zakresie struktur nadgarstkaprzyczyny fizjologiczne (ciąża i połóg).Diagnozowanie zespołu cieśni nadgarstkaBadanie fizykalne poza wywiadem i ewentualnie innymi informacjami uzupełniającymi są podstawą do rozpoznania zespołu cieśni i ewentualnej dalszej decyzji o potencjalnie skutecznym rodzaju leczenia. Nadal referencyjnym badaniem jest test neurofizjologiczny EMG, który w połączeniu z oceną kliniczną i badaniem neurologicznym jest podstawą do rozpoznania tej jednostki chorobowej. Pewne trudności stwierdza się przy prawidłowym EMG i nieprawidłowym badaniu klinicznym co świadczy o względnej niewydolności kanału nadgarstka. Również przewaga objawów bólowych ma znaczenie kliniczne w kierunku rozpoznania jest podstawowym badaniem neurofizjologicznym w rozpoznaniu choroby. Badanie wykonuje się aparatem, który zbiera i analizuje informacje o prędkości przewodzenia w nerwach zmienionych chorobowo w porównaniu do nerwów zdrowych (np. porównanie przewodzenia w tych samych nerwach po stronie zdrowej i chorej)W praktyce diagnostycznej stosuje sie również testy wzmacniające obraz nieprawidłowej funkcji nerwu np. Combined Sensory Index (znany też jako indeks Robinsona).Chcesz umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Badania obrazowe czyli USG nadgarstka i Rezonans Magnetyczny w literaturze określane są jako niepewne, aczkolwiek jak się wydaje jest to kwestia rozdzielczości uzyskiwanego obrazu i doświadczenia osoby prowokacyjne dla potwierdzenia zespołu cieśni kanału nadgarstka:Test Phalena – podczas testowania badający zaleca pacjentowi zajęcie wygodnej, siedzącej pozycji. Kończyny górne zgięte w stawach łokciowych oparte na stole. Ręce pacjenta ułożone w taki sposób, aby zwisały za stołem, z pełnym zgięciem dłoniowym w stawach promieniowo-nadgarstkowych utrzymanym przez 60 sekund. Jeżeli w tym czasie wystąpiły parestezje w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, wynik testu uznawany jest za dodatni [12]. Odwrócny test Phalena – poleca się pacjentowi wykonać maksymalne zgięcie dłoniowe w stawach promieniowo-nadgarstkowych w obu kończynach i utrzymać je przez 60 sekund. Wystąpienie parestezji w obrębie unerwienia nerwu pośrodkowego świadczy o dodatnim wyniku testu i potwierdza zespół cieśni kanału nadgarstka [13].Test Tinela – badający wykonuje opukiwanie na wysokości fałdu zgięciowego nadgarstka, przy ustabilizowanej pozycji pacjenta. Ręka zgięta grzbietowo, rozluźniona, podparta na stole [14].Test Durkana – badający wywiera ucisk dwoma kciukami nad kanałem nadgarstka przez 30 sekund. Test uznaje się za dodatni w przypadku wystąpienia parestezji po tym czasie. Kończyna górna w stawie promieniowo-nadgarstkowym badanego była ułożona w neutralnej pozycji [15].Test Ochsnera – badający poleca pacjentowi, aby złożył obie ręce jak do modlitwy, zaplatając palce. W przypadku znacznego uszkodzenia lub niedowładu mięśnia zginacza głębokiego palców, pacjent nie będzie mógł zgiąć palców II i III w dłoni z dysfunkcją [14].OCENA SIŁY MIĘŚNIOWEJDo oceny siły mięśniowej służy sześciostopniowa skala Lovetta. Odwodziciel krótki kciuka (abductor pollicis brevis – APB). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedzącą, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu odwodzenia kciuka tak, aby paznokieć kciuka był w ciągu całego ruchu skierowany ku górze. Ruch ten odbywa się prostopadle do ręki badanego. Badający przykłada opór skierowany ku dołowi na paliczku dalszym kciuka. Przeciwstawiacz kciuka (opponens pollicis – OP). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedząco, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu przeciwstawiania kciuka tak, aby jego opuszka dotknęła dłoniowej powierzchni bliższego paliczka palca małego. W trakcie ostatniej fazy ruchu paznokieć kciuka powinien być skierowany ku górze. Opór przeciwko ruchowi przyłożony jest na paliczku dalszym CZUCIA POWIERZCHNIOWEGOCzucie dotyku – przeprowadzane jest za pomocą patyczka z nawiniętą watą lub palcem. Badanie przeprowadza się symetrycznie na obu kończynach w celu wykrycia zaburzeń bólu – badanie wykonywane za pomocą igły w obszarze unerwienia przez nerw pośrodkowy. Dla różnicowania czucia bólu i dotyku badający poleca pacjentowi zamknąć oczy, po czym sam dotyka go naprzemiennie igłą lub palcem w okolicy nadgarstka. Chory proszony jest o określenie i zdefiniowanie, czy dotyk był wykonany za pomocą igły, czy też palca lekarza lub temperatur – do badania wykorzystywane są dwie próbówki. Do jednej nalana jest zimna woda, a do drugiej ciepła. Chory proszony jest o określenie, w której próbówce znajduje się ciepła, a w której zimna woda [14].Czucie wibracji – do badania wykorzystuje się kamerton. Najczęściej stosowane są standardowe z częstotliwości drgań 256 Hz. W celu zbadania czucia wibracji w zespole cieśni kanału nadgarstka kamerton należy przyłożyć do stawu międzypaliczkowego dalszego palca wskazującego badanego i porównać z odczuciami towarzyszącymi pr…Jakie są typowe i nietypowe objawy cieśni nadgarstkaDo charakterystycznych objawów CTS (zespół cieśni nadgarstka) można zaliczyć przede wszystkim uporczywe zaburzenia wrażeń czuciowo-ruchowych dłoni w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, czyli: bóle dłoni szczególnie nasilające się w nocydrętwienia i mrowienia palcówskurcze mięśni dłonizaburzenia czucia w dłoniachosłabienie siły dłoniobrzęk palców dłoni szczególnie porannybolesna przeczulicę dłoniwypadanie przedmiotówzanik mięśni kłębu leczenie – hydrodekompresjaWyniki leczenia hydrodekompresjąDlaczego hydrodekompresja a nie operacja?Komu rekomendowany jest zabieg hydrodekompresjiSpecjalista wykonujący zabiegRekomendacje naszych PacjentówZdjęcia i filmy: konsultacja, diagnozowanie usg, umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstkaPrzyczynyPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia hormonalne. Warto zauważyć, że ta dolegliwość dotyka trzy razy częściej kobiety niż kciuka, palca wskazującego, palca środkowegomrowienie i drętwienie kciuka, palca wskazującego, palca środkowego ból / mrowienie / drętwienie występujące tylko w nocy lub rano lub podczas wykonywania pracy manualnejzaburzenie czucia w palcachosłabienie sprawności manualnejosłabienie / zanik mięśni w obrębie dłoniból promieniujący do przedramienia i ramieniaDiagnozaRozpoznanie stawiane jest na podstawie wywiadu i badania klinicznego. Badaniem uzupełniającym jest ultrasonografia (USG), na którym widoczny jest zarówno obrzęk nerwu pośrodkowego jak i okolicznych tkanek. Czasami wykorzystuje się elektromiografię (EMG) w celu oceny przewodnictwa nerwowego jednak badanie to obarczone jest dużym ryzykiem błędu – wynik może być negatywny pomimo występowania typowych, nawracających objawów cieśni. LeczenieW leczeniu zachowawczym stosujemy mało inwazyjny zabieg hydrodekompresji. Polega ona na ostrzyknięciu bezpośredniej okolicy nerwu mieszanką leków w celu zmniejszenia stanu zapalnego i mechanicznego odbarczenia nerwu. Najczęściej kilka minut po zabiegu Pacjent odczuwa poprawę: polepsza się czucie, zmniejsza ból. Polepsza się przesuwalność tkanki nerwowej, co stwarza warunki do fizjoterapii metodą neuromobilizacji – specjalne ćwiczenia powodują, że nerw odzyskuje swoją elastyczność i przesuwalność względem otaczających go ścięgien. Po zabiegu Pacjent nie potrzebuje unieruchomienia i szybko może wrócić do codziennych czynności. Leczenie operacyjne przeznaczone jest dla osób, u których nie stwierdza się poprawy po leczeniu zachowawczym lub zgłaszają się w zaawansowanym stadium choroby. Polega ono na przecięciu struktur więzadłowych uciskających nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka. Specjaliścilekarz Grzegorz Torbalekarz Mateusz Przybycieńfizjoterapeuta Michał Rysiawa Operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka Oława i okolice Bezpośrednio Oława nie dysponujemy placówką wykonującą operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka, natomiast możemy zaproponować wynonanie zabiegu w jednej z 13 innych klinik z okolicy Oława. Operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka można przeprowadzić w VenoMedica Specjalistyczne Centrum Medyczne we Wrocławiu (26 km od Oława) w cenie 1900 zł lub w Chiroplastica we Wrocławiu (34 km od Oława) gdzie cena za operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka wynosi 2000 zł. W wymienionej placówce operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka wykonuje chirurg ogólny. Wiecej informacji na temat zabiegu można przeczytać tutaj. Poniżej prezentujemy wszystkie alternatywne placówki, do których można umówić się na wizytę przez Operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka najbliżej Oława - cena Prezentujemy poniżej ceny procedury operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka w 13 placówkach Oława. Najniższa cena wynosi 1600 zł w DCG Centrum Medyczne, najwyższa to 2900 zł, natomiast średni koszt to 2042 zł. Ile kosztuje operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka w najbliższej odległości od Oława? Poniższy wykres przedstawia wizualnie minimalne i maksymalne ceny najpopularniejszych metod w ramach usługi operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka najbliżej Oława: Posiadamy również ofertę w 49 innych miastach. Sprawdź ceny operacja otwarta zespołu cieśni kanału nadgarstka w innych miastach. Zespół cieśni nadgarstka jest najczęściej występującą neuropatią nerwów obwodowych. Przyczyną wywołującą ten stan chorobowy jest przewlekły ucisk nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka [6]. Szacuje się, że w populacji polskiej występuje u 1,5% społeczeństwa [3]. Pierwszymi dolegliwościami sygnalizującymi zespół cieśni kanału nadgarstka mogą być brachialgia, sztywność poranna, zaburzenia czuciowe i ruchowe, głęboki, tętniący ból (może promieniować do przedramienia) i parestezje o typie mrowienia, drętwienia i cierpnięcia kciuka, palca II, III, a także promieniowej połowy palca IV. Charakterystyczne w początkowym stadium jest występowanie/nasilenie się objawów nocą. Prawdopodobnie związane jest to z obecnością obrzęku tkanek miękkich potęgującego ucisk nerwu. Objawy nasilają się po uniesieniu ręki, a maleją po jej opuszczeniu. Typowy dla zaawansowanego zespołu cieśni jest objaw Raynauda. W tak rozwiniętej postaci ból i drętwienie pojawiają się również w ciągu dnia, dochodzi do zaburzeń czucia powierzchownego w obrębie opuszek palców I i II, upośledzenia czynności motorycznej nerwu pośrodkowego i utraty precyzji ruchów. W pełni rozwiniętym zespole dochodzi do niedowładu i stopniowego zaniku mięśni kłębu kciuka, a tym samym – upośledzenia funkcji chwytnej dłoni [14]. Leczenie zachowawcze zespołu cieśni nadgarstka stosowane jest w mniejszej części przypadków, zwykle nie przynosi oczekiwanego efektu. Metoda jest uzasadniona w niezaawansowanych postaciach zespołu, jeśli znana jest przyczyna wywołująca. Celem jest usunięcie subiektywnie odczuwanych dolegliwości i hamowanie postępu choroby [7]. Podczas terapii zaleca się unieruchomienie (14–21 dni) stawu nadgarstkowego, w pozycji niewielkiego zgięcia dłoniowego, obarczającą szyną dłoniową. Takie unieruchomienie minimalizuje siły ściskające w przestrzeni kanału i zapobiega wzrostowi ciśnienia wewnątrzkanałowego, przeciwdziałając tym samym drażnieniu nerwu [4, 8].POLECAMY W leczeniu operacyjnym stosowane jest odciążenie nerwu pośrodkowego i przecięcie troczka zginaczy [14, 15]. Od razu po zabiegu stosuje się rehabilitację w celu szybkiego przywrócenia funkcji dłoni, zniesienia obrzęku, stanu zapalnego i odżywienia tkanek i nerwu. Inną metodą leczenia operacyjnego jest artroskopowe odbarczenie kanału nadgarstka. Jednak metoda ta przeznaczona jest dla ściśle wąskiego grona pacjentów ze względu na dużą liczbę powikłań. Po zabiegu ręka jest unieruchamiana w szynie na 7–10 dni. Dodatkowo stosowana jest farmakoterapia i fizjoterapia [10, 13]. W przypadku farmakoterapii stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, poprawiające przewodnictwo nerwowe i odwadniające, miejscowo wstrzykiwane są kortykosteroidy. Usprawnianie zespołu cieśni kanału nadgarstka jest szczególnie trudne ze względu na budowę anatomiczną (ciasne przestrzenie, warunki unaczynienia). Ręka narażona jest na występowanie bólu i obrzęku, dlatego też fizykoterapia jest cennym elementem w procesie leczenia. Jej celem jest działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwzapalne i przygotowawcze do kinezyterapii i terapii zajęciowej. Zarówno w leczeniu zachowawczym, jak i operacyjnym wybór metod fizjoterapii jest zbliżony. Poniżej opisano metody szczególnie skuteczne w usprawnianiu zespołu cieśni kanału nadgarstka. POLE MAGNETYCZNE NISKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zastosowanie tego czynnika fizykalnego jest korzystne, ponieważ efektem jest działanie przeciwbólowe, regeneracyjne oraz przeciwzapalne. Działanie przeciwbólowe pola magnetycznego polega na stymulacji wzrostu wydzielania substancji z grupy β-endorfin odpowiedzialnych za podwyższenie progu czucia bólu. Korzystnym zjawiskiem jest utrzymywanie się efektu przeciwbólowego po zabiegu. Pole magnetyczne ma również właściwości regeneracyjne. Polegają na intensyfikowaniu procesów utylizacji tlenu i oddychania tkankowego. Wiąże się to z pobudzeniem procesów oddychania tkankowego, syntezy DNA oraz przyspieszenia cyklu mitotycznego. Działanie przeciwzapalne związane jest ze stymulacją tworzenia prostaglandyny E oraz c-CAMP. Prostaglandyna E ma korzystny wpływ na gromadzenie się c-CAMP, ponieważ zmniejsza wydzielanie mediatorów zapalenia. Właściwości pola magnetycznego są korzystne u pacjentów unieruchomionych, ponieważ przenika ono każdą strukturę – nawet opatrunek gipsowy. Daje to możliwość szybszego działania usprawniającego, zanim wprowadzi się kompleksową fizykoterapię. Dodatkowo w terapii neuropatii zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości korzystnie wpływa poprzez stymulację wzrostu włókien w nieuszkodzonych neuronach, poprawę trofiki tkanek miękkich, przyspieszenie powrotu funkcji w uszkodzonych włóknach o zachowanej ciągłości i ograniczenie bliznowacenia wokół nerwu [8, 12]. O skuteczności tego typu pola w leczeniu neuropatii świadczą badania Ginszta i wsp., którzy ocenili wpływ pola magnetycznego niskiej częstotliwości w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka. W grupie 59 badanych u wszystkich zastosowano unieruchomienie szyną, dodatkowo połowę grupy (grupa I) poddano terapii polem magnetycznym. Zastosowano parametry: 15 dni terapii, przebieg sinusoidalny, indukcja 10 mT, częstotliwość 40 Hz, czas zabiegu 25 minut. Oceniano dolegliwości subiektywne (ból nocny i drętwienie, zaburzenia snu, mrowienie, sztywność poranna, osłabienie sprawności ręki, zaburzenia czucia i potliwości), objawy przedmiotowe (test Phalena, Gilliata i Wilsona, Tinela, czucie dwupunktowe opuszek II i III) i parametry przewodnictwa nerwu pośrodkowego (czuciowe, ruchowe). Po ukończonej terapii i ponownej ocenie w grupie leczonej polem (grupa I) uzyskano wyższe parametry prędkości przewodzenia (nerve conduction velocity – NCV) we włóknach czuciowych. Odnotowano również poprawę w zakresie funkcji nerwu pośrodkowego, jednak ulegała ona zmniejszeniu wraz z upływem czasu od zakończenia terapii. Po upływie czterech miesięcy od zakończenia terapii, w grupie I utrzymywał się wzrost NCV średnio o 1,62 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. W grupie leczonej zachowawczo parametr ten obniżył się o 0,96 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. Po czterech miesiącach w porównaniu z wartościami wyjściowymi latencja czuciowa (Lkc) i ruchowa (Lkr) w grupie I była wyższa o 0,13 m/s i 0,11 m/s, w grupie drugiej odnotowano wzrost latencji jedynie o 0,07 m/s i 0,09 m/s. Na podstawie wyników można wywnioskować, że zastosowane pole magnetyczne zapobiegło rozwojowi zaburzeń przewodnictwa nerwowego w przeciągu czterech miesięcy. W grupie I uzyskano również zmniejszenie lub ustąpienie dolegliwości bólowych, parestezji nocnych, zaburzeń snu, odczuwania parestezji w ciągu dnia, sztywności porannej, osłabienia sprawności ręki, odczuwania zaburzeń czucia palców. W grupie drugiej uzyskano jedynie zmniejszenie bólu i parestezji nocnych, zaburzeń snu i sztywności ręki. W przypadku testów diagnostycznych, zastosowanych po 4 miesiącach, jedynie w grupie I zaobserwowano niewielką poprawę wyników testu Tinela, w pozostałych testach nie wykazano zmian [8]. IMPULSOWE POLE ELEKTROMAGNETYCZNE WIELKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zabieg z zastosowaniem pola elektromagnetycznego polega na dostarczeniu energii o dużej częstotliwości w krótkim czasie i długiej przerwie po każdym impulsie. Wpływ pól na elektryczny potencjał błon komórkowych powoduje zmiany fizykochemiczne. Efektem jest działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe [2]. Dobierając parametry, należy pamiętać, że w stanach ostrych i podostrych wskazana jest mniejsza częstotliwość, w przewlekłych możliwe jest ustawienie większej częstotliwości. Przeciętny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, seria obejmuje 10–20 zabiegów wykonywanych codziennie lub co drugi dzień [12]. Po dobraniu parametrów należy dostroić do rezonansu zespół głowica – pacjent. Za pomocą pokrętła należy doprowadzić do najjaśniejszego świecenia żarówki na elektrodzie. Dakowicz i wsp. zbadali oddziaływanie pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości połączonego z zabiegami jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu w leczeniu zachowawczym zespołu cieśni kanału nadgarstka. Trzydzieści osób (grupa I – objawy najmniej nienasilone, grupa II – pośrednie, grupa III – zaawansowane) poddano dwóm seriom po 10 zabiegów jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu (15 ml/zabieg, natężenie do 5 mA, powierzchnia elektrody 50 cm², czas 20 minut) oraz impulsowego pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości (czas impulsu 60 µs, częstotliwość 160 Hz, moc 500 W, czas zabiegu 10 minut). Pomiędzy seriami stosowano dwutygodniową przerwę. Oceny dokonano badaniem subiektywnym [charakter bólu, natężenie mierzone wizualną skalą analogową (Visual Analogue Scale – VAS), charakter parestezji], klinicznym (test Phalena, Tinela, opaskowy, dyskryminacyjnego czucia), mierzono siłę chwytu i określano stopień zaniku mięśni. Po zakończeniu leczenia uzyskano istotne zmniejszenie bólu (VAS) u wszystkich badanych. W grupach I i II zmniejszyła się liczba pacjentów zgłaszających parastezje dzienne i nocne, w grupie III zmiana nie była znamienna statystycznie. Zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Phalena stwierdzono w grupie I i II, zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Tinela, dodatnim testem opaskowym i testem dyskryminacyjnym stwierdzono w grupie II, w grupie I i III zmiany nie były znamienne statystycznie. W trakcie leczenia nie obserwowano wzrostu siły mięśniowej w żadnej z badanych grup [5]. GALWANIZACJA/JONOFOREZA W terapii zespołu kanału nadgarstka jonoforeza znajduje zastosowanie z uwagi na właściwości wprowadzanych leków oraz prądu galwanicznego. Anoda wykazuje działanie przeciwbólowe, katoda – pobudzające, wywołujące silne przekrwienie, zwiększa pobudliwość nerwów i mięśni [12]. Najczęściej stosowanymi lekami do jonoforezy w terapii zespołu cieśni są: Butapirazol (+), Novokaina (+), Olfen (–), Diclac (–), Hydrocortisoni Hemisuccinatum (–), witamina B1, jodek potasu (–). Wodny roztwór jodku potasu 1–2% ma pozytywny wpływ na tkankę włóknistą będącą głównym składnikiem więzadła poprzecznego nadgarstka [2, 5], witamina B1 przyspiesza gojenie i wykazuje działanie uśmierzające, pozostałe leki mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwobrzękowe. Optymalny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, 5 razy w tygodniu. Najkorzystniejszy jest poprzeczny przepływ prądu. Aby go uzyskać, należy ułożyć elektrody poprzecznie – na grzbietowej i dłoniowej stronie nadgarstka. Takie ułożenie powoduje głębszą penetrację prądu w tkankach. Literatura [4] proponuje również galwanizację podłużną – katoda umocowana jest na karku, anoda na ręce, czas zabiegu 15–20 minut, 10 × 506 mA. Należy pamiętać, aby skóra okolicy poddawanej zabiegowi nie była uszkodzona. SONOTERAPIA Terapeutyczne działanie sonoterapii polega na zwiększeniu przepływu krwi, przyspieszeniu przepływu limfy w naczyniach limfatycznych i zwiększeniu procesów wchłaniania, wytworzeniu w tkankach stanu przekrwienia czynnego. Fale wytwarzają w tkankach ciepło, przyspieszają procesy metaboliczne [11]. Wykazują działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz zwiększają rozciągliwość tkanki łącznej, poprawiają funkcję nerwu, zmniejszają napięcie mięśni oraz odpowiadają za wzrost przepuszczalności błony komórkowej. W trakcie zabiegu na dłoniową okolicę nadgarstka powinien on być maksymalnie zgięty grzbietowo, analogicznie – dla okolicy grzbietowej nadgarstek zgięty dłoniowo. Podczas wykonywania zabiegu w obrębie stawów ważne jest, aby dotrzeć ultradźwiękami do miejsca przebiegu nerwu. Poza samym stawem nadgarstkowym i kciukiem należy prowadzić głowicę wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego. Czas prowadzenia głowicy przez długość jednego pasa wynosi ok. 30 sekund. Głowica powinna wywierać nieznaczny nacisk i być prowadzona okrężnymi ruchami (2–3 sekundy na pojedyncze okrążenie). Zbyt szybkie prowadzenie głowicy może nie wywołać powstania podłużnej fali ultradźwiękowej. Zamiast substancji sprzęgającej można zastosować leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym (Diclofenac żel 1%, Voltaren emulżel 1%, Ketoprofen żel 2,5%, Ibuprofen żel 5% i krem 5%, Hydrocortison krem 1% i maść 1–10%) [2]. Należy pamiętać, że jeśli pole zabiegowe zostanie nagrzane, np. zabiegami cieplnymi przed wykonaniem ultradźwięków, energia fali zostanie pochłonięta przy powierzchni skóry (w rezultacie powierzchniowego przegrzania krew krąży najszybciej). Skuteczności działania sonoterapii w zachowawczym leczeniu zespołu cieśni nadgarstka dowiodły badania Kwolka i wsp. [11, 16]. Badacze oceniali skuteczność wybranych parametrów fali ultradźwiękowej, aby określić, które z nich są najskuteczniejsze. Przebadano 61 osób (102 ręce). Przed rozpoczęciem terapii i po jej zakończeniu oceniono objawy kliniczne (zaburzenia czucia, objaw butelki Luthy’ego, zaburzenia wegetatywne, jakość chwytu zgrubnego), subiektywne objawy (drętwienie, ból, mrowienie, sztywność poranna, trudności w samoobsłudze) oraz wykonano testy prowokacyjne (Tinela, Phalena, odwrócony test Phalena, test opaski uciskowej). Wykonano komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki, siłę ścisku lokalnego ręki, badanie elektroneurograficzne oceniające przewodnictwo ruchowe i czuciowe nerwu pośrodkowego. Na podstawie badania elektroneurograficznego dokonano klasyfikacji stopnia zaawansowania zespołu (niewielki, mierny, znaczny). Losowo wyodrębniono 3 grupy, w których stosowano masaż wirowy, sonoterapię, automobilizację nerwu pośrodkowego. W grupie I stosowano sonoterapię o parametrach: fala ciągła, 0,3 W/cm², 8 minut zabiegu, w grupie II: fala ciągła, 0,6 W/cm², 4 minuty, w grupie III: fala impulsowa, 0,6 W/cm², współczynnik wypełnienia 1/5, 8 minut. Całkowita energia zabiegu w grupach I i II wyniosła 720 J, w III – 288 J. Po roku ponownie dokonano oceny (42 osoby, 68 rąk) poprzez objawy kliniczne, testy prowokacyjne, komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki i siłę ścisku lokalnego ręki. Po analizie wyników stwierdzono, że fale o intensywnościach z zakresu dawek słabszych i średnich zmniejszają nasilenie objawów klinicznych, efekty po zastosowaniu fali impulsowej są wyraźniejsze niż w przypadku fali ciągłej. Fala impulsowa najskuteczniej obniżyła poziom bólu dziennego, mrowienia i wyniki testów prowokacyjnych. LASEROTERAPIA Promieniowanie laserowe jest wykorzystywane w terapii zespołu cieśni ze względu na korzystny wpływ na czynność obwodowego układu nerwowego. W badaniach na zwierzętach i ludziach stwierdzono korzystne zmiany w przewodnictwie nerwowym i czynności komórek nerwowych. Stwierdzono, że terapia promieniowaniem przynosi efekt przeciwbólowy dzięki zwiększeniu zawartości endorfin i prostaglandyn i usprawnieniu procesów metabolicznych. Pociąga to za sobą efekt przeciwzapalny i przeciwobrzękowy [2]. Dodatkowo dochodzi do zwiększenia odpływu limfy z miejsc objętych stanem zapalnym [1, 12]. Po dokonaniu przeglądu prac naukowych Bartkowiak wnioskuje się, że promieniowanie laserowe może pobudzać regenerację nerwu, pozytywnie wpływa na przyrost aksonów i przyspiesza mielinizację [1]. W terapii zespołu cieśni nadgarstka zaleca się zastosowanie dawki 4–12 J/cm2 . Istotne jest to, że tkanki uszkodzone są bardziej podatne na wpływ naświetlań. Różnica pomiędzy 4 J/cm2 a 12 J/cm2 jest duża, zatem należy indywidualnie dobierać parametry zabiegu dla każdego pacjenta. Dobór parametrów zależy od fazy schorzenia, wrażliwości pacjenta na promieniowanie czy straty energii związanej z zastosowaną techniką (w przypadku użycia skanera utrata jest największa). Naświetlanie powierzchniowe powinno obejmować grzbietową i dłoniową okolicę nadgarstka, kontaktowe natomiast – punkty bolesne oraz okolice przebiegu nerwu pośrodkowego. Przy dawce 6 J/cm2 na punkt spustowy bólu i mocy promieniowania 200 mW naświetlanie powinno trwać 30 sekund na każdy punkt. Podczas naświetlania można stosować uc... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Przeskocz do treści Cieśń nadgarstka jest dość mało znanym schorzeniem, jednakże potrafiącym w dużym stopniu wpłynąć na jakość naszego życia. Jeśli od dawna borykacie się z dziwnym drętwieniem rąk wybudzającym was ze snu, to zdecydowanie warto udać się do specjalistycznej kliniki. Nieleczona cieśń nadgarstka będzie cały czas się rozwijać powodując coraz większe odrętwienie i towarzyszący niemu ból. Cieśń nadgarstka jest schorzeniem leczonym jedynie w profesjonalnych klinikach znajdujących się w największych, polskich miastach. Wymaga stosowania nowoczesnych technik, dlatego jej leczenie jest dosyć kosztowną inwestycją. Warto natomiast wybrać się do centrum cieśni nadgarstka Bydgoszcz, aby raz na zawsze pozbyć się uporczywego kłopotu. Drętwienie rąk to dopiero 1-szy objaw pojawienia się u was cieśni nadgarstka. Po kilku latach ból doskwierający w rękach się nasili i nie będziecie wstanie własnymi siłami zapinać guzików albo utrzymać w dłoni drobnych przedmiotów. Na własnym zdrowiu z całą pewnością przenigdy nie musimy oszczędzać naszych środków finansowych, dlatego warto wybrać się do fachowego centrum leczenia cieśni nadgarstkowej. Stosowane w nim innowacyjne, nieinwazyjne metody leczenia skutecznie pomogą wam pozbyć się uporczywego schorzenia. Leczenie cieśni nadgarstka Bydgoszcz jest dosyć kosztowną terapią. Ciężko jest natomiast ustalić średni cennik leczenia, gdyż właściwie każdy pacjent traktowany jest bardzo osobiście. Po pierwszej konsultacji ze specjalistą dowiecie się, jaki jest etap rozbudowania schorzenia w waszym przypadku, co mniej więcej wyznacza także koszt całego leczenia. Najmniej zapłacą pacjenci posiadający cieśń nadgarstka we wczesnym stadium rozwoju. Bardziej wykwintne przypadki wymagają dłuższego leczenia, co ponosi za sobą dodatkowe koszty. Szybkie zgłoszenie się do centrum z istniejącym problemem jest opłacalne przede wszystkim dla samego pacjenta. Na pierwszej konsultacji z doświadczonym specjalistą zostanie nie tylko zdiagnozowane stadium cieśni nadgarstka, niemniej jednak również przygotowany harmonogram oraz koszt leczenia schorzenia w prywatnej klinice. Zdecydowanie warto zaakceptować pełny pakiet leczenia, gdyż jedynie wówczas uda wam się całkowicie wyleczyć z cieśni także: Centrum cieśni nadgarstka bydgoszcz.